Ik ben Rico de Graaf, 26 jaar. Student Human Technology aan de Hanzehogeschool in Groningen en werkzaam bij de Albert Heijn. Ik ben opgegroeid in Bedum, maar woon nu alweer enkele jaren in Groningen, samen met mijn vriendin. Op 19-jarige leeftijd is er bij mij kanker vastgesteld.

Op 19-jarige leeftijd is er bij mij kanker vastgesteld. Op zondag 3 oktober 2010 was ik onderweg naar het centraal station in Groningen om mijn zus op te halen met de auto. Ik was net vertrokken van huis toen ik een onheilspellend gevoel kreeg. Ik heb de auto aan de kant gezet en ben uitgestapt in de hoop dat het gevoel met een beetje frisse lucht weg zou gaan.

Op het moment dat ik net uitgestapt was kreeg ik een epileptische aanval. Na deze aanval belande ik in een rollercoaster die mijn leven volledig op z’n kop zette. Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en een paar dagen later kreeg ik een MRI-scan. De uitslag sloeg in als een bom, een hersentumor. Veel vragen kwamen in mij op, veel tijd om alles te verwerken had ik echter niet. Ik zou zo snel mogelijk ingepland worden voor een operatie.

Begin januari 2011 was het zover. Na de eerste operatie leek het rustig. Eind 2011 zelfs gestopt met mijn anti-epileptica, maar in april 2012 toch weer een aanval. In de daaropvolgende MRI-scan kwam naar voren dat de tumor weer gegroeid was. In oktober 2012 wederom geopereerd. Wederom leek alles rustig, eind 2014 zag de neurochirurg toch een mogelijkheid om nog meer weg te halen. Een derde operatie in november 2014 werd ingepland. Na deze operatie werd ik wakker en kon ik de rechterkant van mijn lichaam niet meer bewegen. Een halfzijdige verlamming. Hiervoor was ik al gewaarschuwd door de chirurg, het zou zeer hoogstwaarschijnlijk een tijdelijke verlamming zijn, veroorzaakt door de zwelling van operatie in mijn hoofd. Een paar weken later was de verlamming inderdaad weer weggetrokken. Maar ik merk nu jaren later nog steeds dat ik aan de rechterkant minder kracht heb dan links.

Drie maanden na de derde operatie had ik een controle bij de neurochirurg, die ging er vanuit dat we vanaf dat moment een wait & scan beleid zouden voeren. Een week later werd ik gebeld door de chirurg dat er in overleg met het neuro-oncologisch team nog een kans werd gezien. Er was recentelijk een nieuwe soort chemotherapie beschikbaar gekomen voor hersentumoren. Hieraan vooraf zou ik bestralingen krijgen, 30 stuks. Vervolgens maximaal 6 chemokuren van 6 weken. Tijdens de 2de chemokuur ben ik begonnen met sporten in het UMCG. 3 x in de week een uurtje. De bijwerkingen van de chemotherapie werden hierdoor een stuk dragelijker. Tijdens de start van mijn chemoperiode heb ik ook besloten om mijn voedingspatroon volledig om te gooien. Zo min mogelijk toegevoegde suikers, zoveel mogelijk biologisch en een stuk gezonder dan ik daarvoor at en dronk. Na de chemoperiode heb ik mij aangemeld voor een oncologisch revalidatie programma bij een fysiotherapeut. Deze heeft mij conditioneel er weer volledig bovenop geholpen, waardoor ik op het moment goed in m’n vel zit en de slopende werking van de chemo grotendeels te niet heb gedaan.

Tijdens mijn behandelingen ben ik tegen aardig wat problemen aangelopen buiten het ziek zijn om. Vanuit de artsen wordt er genoeg gedaan aan het medische gedeelte van het ziek zijn. Je zit echter ook met andere problemen en vragen: Hoe moet je verder met je studie? Hoe moet je het nieuws vertellen aan je omgeving? Wil ik later kinderen? Hoe zit het met mijn rijbewijs? Kan ik later wel een hypotheek krijgen? Wat zal de invloed van mijn ziekte zijn op de relaties met familie en vrienden? Allemaal zaken van belang waarop ik het antwoord zelf heb moeten uitzoeken en waar ik ook niet altijd de energie voor had. Het voelt als een morele plicht om deze kennis te delen met andere kankerpatiënten, zodat zij hier minder energie aan kwijt zijn dan ik. En, meer energie over houden om te genieten van de tijd die nog resteert voor dingen die er echt toe doen in het leven.