Het is inmiddels vijftien jaar geleden dat David Prins kanker kreeg. Het leven gaat verder. Gelukkig. Maar het had ook anders kunnen lopen. Het was 2001 en David Prins was achttien jaar oud. “Dat is een leeftijd waarop je helemaal niet bezig bent met zoiets als ziek zijn, laat staan met kanker. Ik had al een tijd wat onduidelijke klachten maar als stoere kerel loop je niet meteen naar de dokter. Toen ik daar uiteindelijk wel naar toe ging, deed de dokter wat vaag over wat er met me aan de hand was. Ik moest wel meteen naar het ziekenhuis. Daar viel het kwartje heel hard. Bij de ingang werd ik opgewacht door een arts. Na een kort onderzoek werd me verteld: ‘Als we je vandaag niet opereren ga je dood.”

Op het ene moment was David nog een achttienjarige jongen die net zijn grootrijbewijs had gehaald, en blij was met zijn baan als vrachtwagenchauffeur. Het volgende moment was hij kankerpatiënt. “Pas in het ziekenhuis bleek het dat ik teelbalkanker had. Dat was me nog niet gezegd. Ze gingen een teelbal verwijderen.”

Na de aanvankelijke schrik bleek het mee te vallen. Geen uitzaaiingen. Of toch? Nadat de eerste onderzoeken  ‘schoon’ waren, bleek maanden later dat David toch uitzaaiingen had in longen en onderbuik: “Ik weet het nog goed, ik was met de vrachtwagen bij Venlo toen ik telefoon kreeg. Of ik even rustig kon gaan zitten. De kanker bleek te zijn teruggekomen. Ze wilden diezelfde dag nog opereren. Er werd een VAP ingebracht waar de chemokuur op werd aangesloten. Voordat die werd geplaatst, kreeg ik de vraag of ik later nog kinderen wilde, want van die chemo kun je onvruchtbaar worden. Dus zo ja, dan werd er sperma ingevroren.”

Door de chemo verloor David niet alleen zijn haar maar ook zijn baan. Hij is er nog teleurgesteld over. “Op zo’n moeilijk moment in je leven. Het is net alsof je gestraft wordt omdat je ziek bent.”

Toch eindigt het verhaal van David optimistisch. “Ik had toen net een jaar verkering. Inmiddels zijn we getrouwd en hebben we toch via de natuurlijke weg drie prachtige kinderen gekregen. Door zo’n ziekteproces kies je richting in het leven. Je maakt keuzes over wat wel en niet belangrijk is in je leven.”

De chemo heeft zijn werk gedaan en inmiddels is het al vijftien jaar geleden dat de kanker verdween. David: “Ik had bij dit alles één geluk: ik was nog jong. Toen ik weer werk zocht is er nooit gevraagd naar mijn ziekteverleden. Geen werkgever komt op het idee dat je op die leeftijd al kanker kunt hebben gehad en op mijn CV was het niet te zien. De verzekering straft je wel, trouwens. Toen ik een huis kocht was de levensverzekering tweemaal zo duur en kon ik maar voor 5 jaar een hypotheek afsluiten.”

Sinds dit jaar is David  ambassadeur van de Walk for Life. Hij besefte meteen dat hij zich ermee verbonden voelt.

“Ik vind het belangrijk om mee te doen, maar ook om mijn verhaal te vertellen. Ik wil graag mensen een hart onder de riem steken met een positief verhaal, en zo zie ik mijn leven, als iets dat ondanks alles altijd goed is gegaan. Je bent jong en maakt een heleboel mee. Door de ziekte leer je elkaar in een relatie relatief snel en goed kennen. Je komt er achter wie je echte vrienden zijn en waar het in het leven écht om draait. Nu heb ik een hecht gezin, werk en een eigen huis. Kanker hoeft niet altijd het einde te zijn. Voor mij was het een nieuw begin.”